زن نوشته خانم تیفوری

زن

قطعه‌ي کوتاه از فرشته تيفوری

به مناسبت هفته‌ي داستان نويسي در باره‌ي توانمندي زنان

کارگاه نوشتار

در آغاز بي‌آغازي،

جلوه‌اي از قدمت ذاتي ظهور کرد.

و از آن جلوه که عقل بود، سه چيز زاييده شد:

عشق، زيبايي و بخشش.

آن جلوه اين سه را در يک پديده خلاصه کرد

و آن پديده زن بود.

و زن پاي بر زمين نهاد.

و زمين که تيره و باير بود به روشني زيبايي زن روشني گرفت.

و زن زمين را دوست داشت و مي‌خواست آن را آبادان کند.

مي‌خواست که نهرها جاري شوند

و آب‌ها در جاهاي آن جمع شده،

درياهاي درخشان ايجاد شود

و بر روي زمين درخت‌ها برويد

و پرندگان براي گل‌ها بخوانند.

پس زن دست به کار شد و به آرايش زمين و خود پرداخت

و زمين را با زيبايي خود زينت بخشيد.

او زمين را نگريست و زمين زيبا بود.

هنگامي که مي‌خواست راحت بجويد، موجودي را شبيه خويش ديد که در خوابي عميق فرو شده است.

پس دنده‌ي او را کشيد و هشيارش نمود!